Een goede dag

Gisteren was een goede dag. Middenmeisje had haar partijtje voor haar 9e verjaardag. Ik was Ernstig Niet Goed Voorbereid. Cake nog niet af, worstenbroodjes te laat in de oven, spullen nog niet bij elkaar en vergeten te bedenken dat het eigenlijk toch wel veel werk is allemaal en helemaal niet past in de twee en een half  uur die ik er voor had en dan ook nog een peuter erbij die mee wil doen met deeg kneden of boven ondertussen alles overhoop haalt. Aahhh, waarom ben ik zo'n chaoot, paniek onderdrukken, doorademen, een oplossing bedenken!

En we hadden een feestje buiten gepland, maar het regende, best echte regen.

Gelukkig was daar mijn reddende engel. Mijn lief zou ook mee naar het bos en dacht nog even rustig thuis te werken voor we op school de kinderen zouden oppikken. Mooi niet, hij trof een bijna rokende huismoeder aan. En hij was zo flexibel om de jongste spruit naar oma te brengen, zodat ik net die laatste dingen af kon maken voor ik dan de kinderen op zou halen.

Even nog leek het plan ook anders te lopen, omdat het zo regende, maar ik hield voet bij stuk: we gaan buiten picknicken, dat komt wel goed. Manlief geloofde het niet erg, maar ging toch gedwee mee. En alle 8 meisjes waren vooral heel opgetogen: een partijtje is altijd een goed vooruitzicht en niemand klaagde over de regen! Laarzen en regenjas aan en allemaal iets helpen dragen naar de auto!

En dan: het bos! Wat is het toch altijd super fijn om in de natuur te zijn. Dan hoef ik opeens zoveel minder van mezelf. Dan mag en kan ik gewoon Zijn. We hadden heel simpel een plekje uitgekozen, vlakbij de ingang. Voordat we alles hadden neergezet hadden we al de eerste herten gezien. Voordat we de tent gingen bouwen hadden we al een libelle gered en hingen er al twee meisjes in de boom en waren de andere 6 herten aan het besluipen. Dat vind ik het fantastische aan natuur: overal is iets te ontdekken!

Na een tijdje aten we onze warme broodjes, onder een stuk zeil. En dronken warme thee. De meisjes speelden. De regen hield op. Papa zwaaide alle meisjes in de rondte. Vanaf de heuvel, onder het zeildoek met een kopje thee, sloeg ik dit alles gade en was tevreden. Organisatie en voorbereiden waren onvoldoende, het idee en de uiteindelijke uitvoering waren meer dan voldoende.

Wij gaan best vaak naar het bos en dan struinen we altijd veel en we ontdekken altijd iets. We zijn thuis in de natuur, dus onze kinderen zijn dat ook. Toen we twee weken geleden op deze mooie plek gewoon maar wat aan het spelen waren, bedacht onze dochter dat ze in het bos haar partijtje wilde. Mooi, wij gingen meteen akkoord. Ik had al mijn twijfels over een slaapfeestje...

Navragen leerde me dat sommige kinderen bijna nooit naar het bos gaan! En toch zei minstens de helft van de meisjes uit zichzelf tegen mij dat ze het zo ontzettend fijn vonden om zo buiten te zijn, in het bos. 'Dit wil ik ook voor mijn partijtje', zei zelfs één meisje. Een ander meisje wilde haar capuchon niet op, want 'het is echt mijn droom om in de regen in een bos te zijn'.

We waren zo druk met spelen en struinen, we zijn niet eens aan veel spelletjes toegekomen! We hebben gepicknickt, rondgestruind op zoek naar herten en hertenslaapplaatsen, hertengeweien van takken gemaakt, in het zand gespeeld, zeepsopbellen gemaakt, tikkertje gedaan en met de pappa rondgezwierd (dat was ook vooraf tussen papa en dochterlief al afgesproken!).

En ik bedacht: ik ga vaker gewoon onder die bomen zitten en neem op woensdag een stel kinderen mee. Kan ook zonder verjaardag, tenslotte. Voor inspiratie las ik: Outdoor, Avontuurlijke buitenspelen, van Jo Schofield en Fiona Danks. Gewoon uit de bieb, maar je vindt hem ook op deze geweldige site over opvoeden. Beide dames schreven nog meer boeken over buiten spelen, allemaal heel inspirerend! 

Volharding

Zonder een beetje doorzetten kom je er niet. Mijn lief stelde voor om mijn blog Volharding te noemen in plaats van Voldoening, omdat dat doorzetten van mij nog wel een dingetje is. Vasthouden aan ritmes, afspraken en structuren, het verveelt me al snel of ik vergeet op cruciale momenten opeens waarom het ook al weer zo vreselijk nuttig was om bepaalde afspraken gewoon vast te laten staan. Ik wil mezelf oefenen in deurtjes dichtdoen en besluiten nemen. Opruimen gaat ook heel erg over besluiten nemen.
Het spel van deze maand, D'r uitdaging, helpt daar wel bij. Ik zou nooit bedacht hebben om mijn sieraden eens uit te zoeken, bijvoorbeeld. Nu deed ik dat op donderdagavond en het was best leuk. Ik ontdekte dat een aantal sieraden die ik graag droeg, stuk zijn, dus nu liggen ze klaar om binnenkort langs de juwelier te brengen ter reparatie. En vandaag ga ik die vies geworden dingen eens mooi oppoetsen.

En een aantal dingen kunnen echt weg. Ik heb niet zoveel, dus er hoeft ook niet zoveel weg. Wel fijn om wat orde in de spullen aan te brengen. Een paar dingen,  misschien toch nog te veel, bewaar ik uit nostalgie, of om nog eens aan mijn dochters te geven. Ik weet hoe leuk ik dat vond als kind, om iets uit mijn moeders sieradendoos te krijgen.  Alles zomaar loslaten, dat gaat me nog niet lukken. Misschien een volgende ronde weer wat, gelukkig is een kettinkje maar klein. Van de spullen die weg gingen mochten de oudste twee meiden vandaag ook wat uitzoeken. 

Het is wel grappig om weer te merken hoe al die spullen een verhaal hebben. En soms zijn het dus verhalen die je eigenlijk helemaal niet meer in je leven wilt. De ketting met de platte steen bijvoorbeeld, maakte ik als 16 jarige. "Mooi ding ', zei mijn lief.  En ook dochterlief , die beneden kwam spoken omdat ze niet kon slapen, nam hem op en vond hem mooi. Toch, ik ga hem nooit meer dragen en het enige waar ik aan denk als ik hem zie is het commentaar van mijn leraar Nederlands destijds. Hij sprak met zijn legendarische nasale stem: "Wat heb jij nou om je nek hangen, het lijkt wel een molensteen!". Welnu, het is hoogste tijd dat de molenstenen uit mijn leven verdwijnen!
Wie dit bericht leest en hem mooi vindt: laat een maar berichtje achter, dan mag je hem hebben.
14 opruimpunten weer verdiend.

D'r uitdaging werkt met punten, die je krijgt voor spullen die je loslaat. Ik doe het niet helemaal volgens het plan, want ik had pas al alle oude telefoons opgeruimd (de opdracht van gisteren), maar ik bracht wel gisteren drie dozen boeken weg, die al een tijd stonden te wachten op afvoer. Hoppetee, minstens 30 punten! Ik heb ze niet geteld.  Ik moet nog iets kwijt over dat opruimen: bij mij is het puntje afhechten ook nog wel een dingetje. Dan staat een doos met boeken, uit de boekenkast gehaald om dat ze overtollig bevonden zijn in een besluitvaardige bui, opeens nog 3 weken op de plank, omdat ze natuurlijk niet zomaar in de kliko afgevoerd kunnen worden. Tenminste, dat vind ik dan. En dan staan ze dus nog weer in de weg. En lief dacht we nog best wat zouden kunnen krijgen als we de boeken verkopen,m aar ja, dan moet wel iemand ze willen kopen. En dan moet je ze dus aanbieden op Marktplaats of Bol en dat kost ook allemaal weer een hoop tijd. Die we dus niet hebben. Ziehier, de valkuil van de moderne tijd met veel te veel spullen!
Nu zijn ze naar de plaatselijke antiquaar en ik hoor donderdag of hij er nog wat voor geeft. Wordt dus ook nog vervolgd.

Mijn uitdaging

Vandaag, zo nam ik mijzelf voor, ga ik echt beginnen met serieus werk maken van die opruimplannen van mij.
 Ik raakte een tijd geleden al geïnspireerd door een dame die zichzelf als taak stelde: een kastje per dag, maar het lukte me nog niet echt om het opruimen ook vol te houden. Wel fijn om te weten: ik blijk toch niet als enige te worstelen met teveel spullen en wanorde. Zo ken ik een stel die hun bijkeuken "Gaza"noemen, vanwege de telkens terugkerende wanorde daar en vandaag kreeg ik een aardige mail van mijn hartsvriendin, die me zo graag uit de troep zou helpen. Ze stuurde een link door met een oktober-opruim-actie en ik heb me meteen maar aangemeld bij d'r uitdaging. Misschien wel goed, een stok achter de deur en wat feedback, want, om eerlijk te zijn, ik voel me behoorlijk eenzaam met mijn rommel-project. En dit blog wordt misschien wel gelezen, maar desalniettemin, mag het best wat meer.
De opdracht voor vandaag, 'lege dozen afvoeren', ga ik niet meer doen, want het is bijna bed tijd voor vandaag, maar ik had mijn opruim-goal voor vandaag al gehaald!
Mijn goal is: elke dag ruim ik een half uurtje op en doe ik minimaal 5 dingen weg. Op zondag heb ik vrij, tenzij ik echt heel veel zin heb om op te ruimen natuurlijk!
En het elke dag doen is belangrijker dan er over bloggen, want dat koost ook nog wel wat tijd.... Zeker als je, zoals ik, veel te slordig op je toetsenbord zit te rammelen en dan je hele tekst wegvaagt en opnieuw kan beginnen, zoals ik net... Ben benieuwd hoe het er eind oktober met me voorstaat!

Voor vandaag is mijn goal gehaald, ik ruimde eindelijk de keukenla op, waar ik me al weken aan ergerde.

Kijk maar, 16. 10 uur : een overvolle la, hij kon nog net dicht. Alles eruit gekieperd, Wat een vieze la! Schoonboenen, dus ook! Twee zakken met satéprikkers? Dat is wat veel. En de barbecue-pennen kunnen ook in een andere bak, mini-deegrollertje ook. Wordt heel soms gebruikt, die stop ik dus in de bak met 'heel soms'- keukenspul, die ook vast nog eens aan de beurt komt met opruimen;). 

En kijk eens, 17. 00 uur, tussendoor nog stukje huiskamer stofzuigen afgemaakt en kinderen en man die binnenkomen begroet) dat ziet er toch een stuk beter uit?  Vraag me wel af of al die batterijen het eigenlijk wel doen, maar daar komen we gaandeweg wel achter. Hoef voorlopig in elk geval geen te kopen, zo te zien. 

 En dit is dan de vangst van wat weg kan, of uit de la gaat in elk geval:

Oh ja, er waren ook nog rare broodzakjes en kartonnetjes en twee niet werkende aanstekers, die gingen meteen bij de vuilnis. En ah, eindelijk de twee nagelborsteltjes die nieuw in deze la lagen, hun bestemming gegeven. Wat me weerhield was dat de één een nietje bovenin moest, zodat hij aan het haakje in  bij de keukenkraan kan hangen. Zucht. Taaktijd 1 minuut! De ander ging naar de badkamer boven, alwaar hij een schandelijk zwart uitgeslagen exemplaar mocht vervangen. De ronde knoflookpers mag bij de kampeerspullen, hij is heel leuk en handig, maar thuis gebruik ik hem niet. Dat gele dingetje is typisch zo'n keukenla-vermikkie waar je nooit wat mee doet, maar waarvan ik al jaren denk dat het handig is: een mini-stroomstotertje wat zou helpen tegen muggenbulten. Gebruiken we nooit! Misschien moet ik hem toch bewaren, om mezelf tot opruimen te manen? Een mooi Russisch matroesjka-poppetje voor kleine prikkertjes, die we ook nooit gebruiken en waar ze altijd uitvallen als je het niet wilt. Weg dus. Een mini-ledlampje die misschien op een fiets hoort, ik weet het niet, in elk geval niet in de keukenla. De dingetjes links: een mooi augurkenvorkje met een kapot heft: ik neem me voor het deze week te repareren. Evenals de dop van de pan en het stuk hout van het gordijn boven. (Hoe komt dat in een keukenla?) Wordt nog vervolgd dus. Totaal aantal dingen weg 10! Klein, maar toch!

Dansen

Eigenlijk te moe om nog van huis te gaan. Niet echt zin ook. Toch gaan. Ik weet dat het me ook goed zal doen. Bovendien afgesproken met lieve vriendin.
5 Ritmes. Blije verrassing. 'Ah, gelukkig, we gaan raar dansen', zegt de vriendin en we trekken lachend onze schoenen uit.


Dansen. Gewoon bewegen.
Voelen waar mijn lijf wil gaan
en niet wil gaan.
Alles omarmen. Zachtjes wiegen.

Meegaan in de stroom.
Anderen ontmoeten.
Mijn kracht voelen,
mezelf in beweging zetten.

Overgave.
Toegeven aan de pijn en de vreugde,
het verlangen en de vervulling
van de impuls van binnenuit.

Vieren!
Delen in de vreugde,
lachen om pijn en onvermogen,
stralen en stromen.

Weer stil worden.
Een balans opmaken.
Omarmen, opnieuw,
terug bij hoe-wie-en wat ik nu ben.

Luister maar: Xavier Rudd, Follow the sun

Dank je wel, Marike en Dorine

Oogsten

Voldoening vinden zit 'm ook in 'het kunnen oogsten van de mooie dingen', zei iemand me vandaag. En ja, daar zit 'm vaak wel de kneep: ik ben zo druk met van alles wat moet en niet goed is, dat ik het niet meer zie.
Het is ook een rare wereld: terwijl de halve wereld in brand staat zowat, maken wij ons, in ons kikkerlandje, toch ook heel erg druk over 'hoe je overkomt en 'wat je presteert'. En hoe je dat dan vervolgens ook weer presenteert aan de wereld. Of misschien, als je denkt dat je niet bezig bent met vergelijken met anderen, dan zet je het op zijn minst af tegen je eigen verwachtingen en normen. Voldoet het wel aan hoe ik vind dat het moet zijn? We zijn zo kritisch!
En we hebben zoveel! Zoveel mensen worstelen met teveel spullen en te veel aanbod van wat er allemaal te doen en te beleven is. Terwijl je ook gewoon tijd wilt hebben om NIETS te doen. Gewoon te zijn.  Nou, zulke tobberijen houden me dus aardig bezig, de laatste tijd!

Vandaag ontving ik een grappige combinatie post : een auto-reclame folder met de leus: "Geniet van Meer" en een nieuw exemplaar van het tijdschrift Genoeg, dat juist gaat over met Minder genieten.
De autofolder legde ik terzijde (te duur en geen nieuwe auto nodig) en ik besloot tot een kwartiertje in de zon lezen. Kinderen hadden drinken gehad en speelden lekker buiten, ik kon best even niet zorgen en 'nuttig' doen....Terwijl ik zat te lezen verscheen eerst dit briefje op de tafel:

Ik gaf een fruitbestelling door en de jongste spruit koos ook fruit .Gelukkig kan ze nog niet lezen, anders was het vast iets anders geworden ;) en even later kwam er dit: 

En ik oogstte een dubbel cadeau: een heerlijk bordje fruit en twee blije kinderen!

Dansen op blote voeten

Wat is het toch heerlijk om vrijuit te dansen! Te voelen hoe je lijf leeft, waar het vast zit en los wil worden. Om te spelen met de mensen om je heen. Plezier zonder woorden. Dansen op Canto Ostinato, (luister maar eens: Simeon ten Holt)
Gister met een vriendin naar een 'vrije dansavond 'geweest. Onwennig in het begin, daarna heerlijk. Kramp in mijn kaken vanwege de blijdschap die ging stromen en me deed lachen.
En er was ook ruimte voor verstilling. Goed om ook aandacht te geven aan oud verdriet en dat zacht te omarmen.
Hoera, ik leef!

En opeens herinnerde ik me weer dit filmpje: die laat prachtig zien hoe heerlijk bewegen kan zijn! contact improvisatie

Ricarda Zielonka

Iemand die hele mooie dingen met oude tijdschriften maakt is Ricarda Zielonka. Ricarda maakt collages. Geen simpele plakwerkjes met rafelrandjes, maar heel gelaagde, geheimzinnige werken, waarin ze ook werkt met oliekrijt. Het is haast schilderen met bestaand beeldmateriaal. Ooit logeerde ik een paar dagen in het huis van een verre vriendin en zij had een klein werkje van deze kunstenares aan de muur hangen. Er waren mooie kleuren en een geheimzinnige poort op te zien en het geheel had een haast heilige sfeer. Ricarda leek me een goede persoon om mijn tas met mooie tijdschriften aan te geven en zij wilde me wel te woord staan. Zie daar, mijn eerste projectje!

Ricarda heeft haar atelier in Leiden, aan het mooie kunstenaarspand aan de Haagweg.  Het is een heel groot, oud schoolgebouw uit 1900 daaromtrent, met brede trappen, krullen aan de trapleuningen en granieten vloeren. Fijne atmosfeer, ondanks dat het wat stoffig is. Een gebouw dat een ziel heeft.

Ricarda heeft hier haar atelier, licht, ordelijk, wat kasten met mapjes en dozen, wat ladekasten en een paar eigen werken aan de muur. Op tijd komen is een heel zwak punt van mij, maar Ricarda ontvangt me hartelijk en ook in een kwartier kun je heus een echt gesprek voeren, als je al hebt afgesproken waar je voor komt.

Ik vraag  Ricarda ‘Wat geeft je voldoening in je werk?’ en ze begint nog voordat ze antwoord geeft een beetje te stralen .’Het onverwachte, dat geeft het meeste voldoening’. Ricarda heeft het meeste plezier in het toevallige ontstaan van een beeld. Van te voren heeft ze niet altijd meteen een plan of een beeld in haar hoofd, ‘ dan begin ik vaak heel onnozel’, lacht ze en ik kan aan haar zien dat ze blij wordt bij de gedachte aan dit werk, ze gaat helemaal stralen. ‘Ik vind iets tussen de papieren dat me aanspreekt en dan schuif ik wat en dan ontstaat het’. Het toeval is belangrijk. Die toevalligheid raakt aan het gevoel van het oneindige. ‘Dat klinkt misschien een beetje zwaar of verheven, maar ik weet niet hoe ik het anders moet noemen’, lacht ze.  ‘Soms heb ik ook wel een voorstelling in mijn hoofd, bijvoorbeeld als ik mensen wil afbeelden, of als ik al een plan heb gevat om iets met ramen en doorgangen te maken. Dan zoek ik gelijk gerichter. Maar dan nóg moet de voorstelling vaag genoeg zijn om het toeval een kans te geven’.

‘Ik schilder sinds kort ook weer, maar daar speelt het toeval minder een rol’. Ricarda laat me een vrij recent werk zien: een combinatie van papierwerk en verf, waarbij kreukels en reliëf in het schilderij voor een speciaal effect zorgen.  Er vliegen vogels, het lijken mij eenden, boven bouwwerken, in mooie, dramatische kleuren. 

‘Bij het modelschilderen heb je wel meer te maken met het onverwachte, maar dat is niet hetzelfde als toeval. Het gaat dan meer om een soort losheid, om het ín het moment zijn.’

‘Met de collages hangt er veel meer van het toevallige af, een beeld wat me pakt, of ik besluit met alleen restjes te werken en dan komt daar iets uit. Natuurlijk weet ik wel wat er wel of niet werkt, en wanneer een beeld eenmaal vorm begint te krijgen, ga ik soms wel heel gericht op zoek naar een kleur of een afbeelding.’ Ik vraag hoe ze dat doet, een ordening aanbrengen in die hoeveelheid aan plaatjes. Ze heeft verschillende mapjes. Sommige voor kleuren; roden, zwart, grijs, groen, blauw, maar ook op onderwerp: tijd, architectuur, deuren, ramen en één die ze ‘pop’ noemt: met plaatjes waar snelheid in zit en soms ook beroemdheden.  ‘In de lessen die ik geef laat ik mensen daar ook mee werken, zodat ze zien dat je ook heel andere dingen kunt maken, zelf werk ik er minder of nauwelijks mee.’

‘Het is niet alleen maar toeval wat bepalend is, soms roept ook het ene schilderij een behoefte op om een volgende te maken’, zegt Ricarda als ik haar vraag waar ze haar inspiratie vandaan haalt. Pas deed ze een interessante uitwisseling met een kunstenaar uit de kunsternaarsvereniging ARS, waarbij ze zich liet inspireren door een schilderij van iemand anders. Dat riep een beeld op van een vrouw die zich liet kussen door vissen en Ricarda lacht als ze het vertelt. ‘Ik heb eigenlijk niks met vissen, maar nu kwam er opeens dit beeld op. En dat is leuk, als er zo iets nieuws ontstaat, iets waar je in eerste instantie niet zelf op zou komen’. In het atelier hangt een schilderij van het vervolg op deze vrouw met vissen: een vrouw met een vis in haar armen. Het is haast een Maria-achtige verschijning, heel sereen.

Een wonderlijke wereld, geschapen uit restjes oud papier en vooral heel veel bezieling! 

Dankjewel, Ricarda!